در سال‌های اخیر، فناوری در صنعت کشاورزی باعث تغییرات چشمگیر در این زمینه شده است. در سال ۲۰۱۵ سرمایه‌گذاری جهانی در فناوری‌های کشاورزی به عدد بسیار زیاد ۴.۶ میلیارد دلار رسیده است که البته این میزان مربوط به ۴ سال پیش می‌باشد! همانطور که می دانید جمعیت کره زمین در حال افزایش است و این موضوع روی دسترسی ما به منابع تاثیر دارد. در نتیجه لازم است که سرمایه‌گذاری روی این صنعت بیش از پیش شود تا به صورت بهینه از امکانات و منابع طبیعی استفاده کرد.

به همین دلیل لازم است تا صنعت کشاورزی، کشاورزان و تولیدکنندگان مواد غذایی از تحول دیجیتال استفاده کنند. با بکارگیری فناوری به عنوان یک منبع ماندگار و مقیاس‌پذیر، ما قادر خواهیم بود تا صنعت کشاورزی را به رشد قابل ملاحظه‌ای برسانیم.

استفاده از اینترنت اشیا (IoT) و سنسورها در مزارع

اینترنت اشیا یا IoT باعث اختلال (البته به صورت مثبت) در صنعت کشاورزی می شود. درحقیقت، پتانسیل فوق‌العاده‌ای برای بکارگیری اینترنت اشیا در بخش غذا وجود دارد. اینترنت اشیا با استفاده از قراردادن سنسورها روی تجهیزات و مواد باعث ساده‌سازی و موثرشدن منابع کشاورزی می‌شود.

سنسورهایی که به صورت استراتژیک در اطراف مزارع قرار می‌گیرند، با بکارگیری فناوری‌های شناسایی تصویر، به کشاورزان این امکان را می‌دهد تا از هر جای دنیا محصولات خود را رصد کنند. این سنسورها برای کشاورزان اطلاعات به‌روز و در لحظه می‌فرستند، بنابراین می‌توانند مطابق با داده‌های دریافت شده از محصولات تغییرات صحیح را ایجاد کنند. تصور کنید که اگر اپلیکیشنی وجود داشته باشد که وضعیت گیاهان آپارتمانی را از لحاظ اینکه نیاز به آب یا ماده غذایی دیگری دارد اطلاع دهد، چقدر می‌تواند باعث زنده‌تر شدن و سبزتر شدن زندگی ما شود.

بکارگیری اینترنت اشیا و سنسورها در تجهیزات

بسیار شبیه مواردی که در پاراگراف‌های قبل توضیح داده شد، سنسورها روی تجهیزات کشاورزی قرار می‌گیرند تا از سالم بودن ماشین و ردیابی وضعیت آن مطمین شوند. همانطور که در واژه “کشاورزی دقیق” مشخص است، امروزه تراکتورها و دیگر تجهیزات کشاورزی دارای سیستم‌های ناوبری و تعداد زیادی سنسور هستند. برخی از این سنسورها با قابلیت جبران زمین‌های ناهموار با استفاده از GPS ساخته شده‌اند. برخی از آنها برای نقشه‌برداری از عملکرد و مستندات برداشت محصول، از طریق کابین اجرا ایجاد شده‌اند. بعضی دیگر برای سرویس تراکتورها مورد پایش قرار می‌گیرند. تمامی این سنسورها سبب کاهش میزان ساعت خرابی ماشین می‌شوند.

هواپیماهای بدون سرنشین یا Drone و نظارت بر محصول

وقتی در باغچه خود کار می‌کنید، می‌توانید گیاهان خود را به طور همزمان مشاهده کنید، اما کشاورزان در مزارعی کار می‌کنند که صدها هکتار هستند. درنتیجه تنها روشی که آنها قادر به دیدن مزارع خود می‌شوند، استفاده از چشم پرنده از بالای هواپیما است. تصور کنید اگر کشاورزان بتوانند محصولات خود را با استفاده منابع هوایی (بدون نیاز به هواپیما) مشاهده کرده و به تصویر بکشند، به چه بازده سرمایه‌ای دست پیدا می‌کنند.

در ابالات متحده هواپیماهای بدون سرنشین برای پایش گسترده محصولات و به عنوان ابزاری برای مقابله با خشکسالی و سایر عوامل محیطی مضر مورد استفاده قرار می‌گیرند. هواپیماهای بدون سرنشینی که قادر به توسعه تصاویر سه بعدی هستند، می‌توانند از طریق آنالیز و برنامه‌ریزی الگوهای کاشت بذر برای پیش بینی کیفیت خاک استفاده شوند.

همچنین هواپیماهای بدون سرنشین برای پاشش مواد شیمیایی روی محصولات بکاربرده می‌شوند، البته بدون آنکه این مواد به آب‌های زیرزمینی نفوذ کند. مطالعات اخیر نشان داده است که هواپیماهای بدون سرنشین می‌توانند سرعت پاشش را نسبت به دیگر تجهیزات پنج برابر بهتر کنند.

کشاورزی و روباتیک

همانطور که در صنایع دیگر از روبات‌ها و هوش مصنوعی استفاده می‌شود، روباتیک در کشاورزی نیز بهره‌وری را بهبود بخشیده و منجر به بازدهی بهتر و سریعتر می‌شود. روبات‌هایی مثل sparing and weeding robots که اخیرا توسط John Deere ایجاد شده‌اند، می‌تواند سموم گیاهی را تا ۹۰% کاهش دهد.

استارتاپ‌های دیگر برای شناسایی و از بین بردن علف‌های هرز بدون دخالت انسان در حال آزمایش لیزر و دوربین هستند. این روبات‌ها می‌توانند از راهنمایی روبات‌ها برای ناوبری خطوط رشد محصول استفاده کنند بدون آنکه به نیروی انسانی نیاز داشته باشند. شرکت‌های دیگر در حال ایجاد روبات‌های پیوند گیاه هستند که سطح جدیدی از کارآیی را ارایه می‌دهد. در آخر اینکه اتوماسیون برداشت میوه و برداشت آجیل نیز مورد آزمایش قرار گرفته است، چیزی که در گذشته به نظر می رسید برای روباتیک بسیار سخت و پیچیده است.

سنسورهای RFID و ردیابی

پس از اینکه محصولات برداشت شدند، سنسورهای RFID می‌توانند برای ردیابی مواد غذایی از زمین تا فروشگاه بکارگرفته‌شوند. مصرف‌کننده نهایی یا مشتریان قادر خواهند بود که زنجیره تامین مواد غذایی خود را که از چه مزرعه‌ای می‌آید و از کجا خریداری می‌کنند را دنبال کنند. این تکنولوژی می‌تواند اعتماد مصرف‌کننده نهایی را نسبت به کارخانه‌داران بالاتر برده و همچنین باعث بهبود تعهد و مسیولیت‌پذیری کارخانه‌داران نسبت به تولید و تحویل محصولات تازه‌تر و باکیفیت‌تر شود.

دقت کنید که این فناوری‌ها نمی‌تواند از شیوع باکتری‌هایی مانند E. Coli جلوگیری کند، بلکه صحبت این است که اگر اینگونه باکتری‌ها شیوع پیدا کردند، به‌سادگی می‌توان محصول را به مزرعه یا کارخانه‌ی تولیدکننده‌ی آن بازگرداند. این سیستم‌های ردیابی می‌توانند باعث کاهش نگرانی‌های ناشی از آلرژن‌ها و نیازمندی‌های سلامتی مصرف‌کننده‌های نهایی شود. همین‌طور برای کشاورز، این ایده که محصولاتشان ردیابی می‌شوند، احساس آرامش را به‌ارمغان می‌آورد.

یادگیری ماشین و تحلیل‌های پیشرفته

احتمالا یکی از بیشترین بخش‌های نوآورانه‌ی تحول دیجیتال، توانایی استفاده از یادگیری ماشین و تحلیل‌های پیشرفته روی داده‌ها برای ایجاد روند است. این موضوع می تواند حتی قبل از کاشت بذر با پرورش گیاه شروع شود. یادگیری ماشینی می‌تواند پیش‌بینی کند که کدام صفات و ژن‌ها برای تولید محصولات زراعی بهترین گزینه را دارند و به کشاورزان در سراسر جهان بهترین نژاد را برای مکان و اقلیم خود ارائه می‌دهند.

الگوریتم‌های یادگیری ماشین همچنین می‌تواند در جنبه تولیدی کشاورزی، جایی که مصرف‌کنندگان محصولات خود را خریداری می‌کنند، مورد استفاده قرارگیرد. این الگوریتم‌ها می‌توانند نشان دهند که کدام کالاها بیشتر خریداری می‌شوند و کدام محصولات در بازار طرفدار دارند. بنابراین پیش‌بینی‌های کارآمد و مؤثر برای کشاورزی آینده را فراهم می‌کند.

آنچه که خواندید خلاصه‌ای از مقاله نشریه فوربز در رابطه با تحول دیجیتال در صنعت کشاورزی بود.